Çû cem dostê Xwedê! Bi destê xwe sîlekik bi tîn li hêla serê kurkirîyê dostê Xwedê xist. Deng pê ket û got kundir, rabe ez porê xwe çêkirin bidim. Mîrovê dostê Xwedê rabû ser xwê û çû rûniş, ji ber ku qurre porê xwê çêkirin bide.

     Mixabin dostê Xwedê "ji lêxistinêra bê dest, ji gotinanra jî bê gotin bû" û sebir kir; got ji Xwedê ye. Le be lê dema dostê Xwedê dora xwe jî dayê qurre(kabadayî) dîsa dev ê wî neket hevudu. Kundir jêr, kundir jor û kundir!.....hw.

     Dema berber porê qurre çêdike û diqedîne, hîn dostê Xwedê radibe ku porê nîvî mayî li guzanê xîne. Mixabin tiştekî pir balkêş diqewime! Hespek trembêl ê  rişma xwe ji destê sîwarê xwe histandîye û ser berjêrî daye çargavîya. Gel dikin kîrîn le belê dereng dimînin û mirovê qurre dikewe nav simê hespê û ajok jî di ser qurre ra derbas dibe. Di nav birîn, xwîn û hestîye şikestî da ruh dide û dimire.

     Berber ji dostê Xwedê ra dibêji : _ Pir giran nebû?

     Dostê Xwedê dibêji. _Ez neqeherîm û min heqê xwê jî helel kir.

     Le belê Xwedîyê kundir jî heye û ew xeyîdîye!....