Çok insan gördüm çok aç

Kimi yorgun, bitkin, bitap

Tamamı yardıma muhtaç

Ruhları çürük, bedenler dökük

Aciz, zavallı, la ilaç

Çoğu altın, çoğu gümüş

Bir de teneke, bir de sac

Çok gördüm çoğunu aç

Gözü aç, gönlü aç

Doymak bilmez, ağzın silmez

Erkek, dişi

Muhterem saygıdeğer kişi

Dibinde dipsiz çukur

Al ver, ver kaç,

İnce hesaplarla

Doldurmaktır tek amaç

Azı tok, çoğu aç gördüm

Gördüm, çoğunu bilgiye muhtaç

Biri kurak, diğeri çorak

Bir başkası kıraç

Verimsiz ne çok toprak

Bir de sen

Kuru kalabalıkların ortasına

düşen taze solmuş yaprak

Gönül bahçeleri sevgiden yoksun

Saf sevgi, başta taç, madde araç

Mana ise büyük ihtiyaç,

Aç, gönül kapılarını sonuna dek aç..

Oysa

İnsan değilmiş meğer gördüğüm

Oğluymuş elimde kalan

Çözülmesi güç bir kördüğüm

Onu sürgünde gördüm

Değişik çok halde gördüm

Elini alda gördüm

Yüzemeyen garip bir salda gördüm

Nefsi asalda çözdüm

Haini masalda gömdüm

Zulmü yasalda böldüm

Dayanamadım kamusalda sövdüm..

Ey insan!..

Oğlunu zorda gördüm

Hırs batağında kurs görürken

Dört yanına yalandan duvar ördün

Alenen zani gördüm

Yanında cani ile öldüm

Ziyan etmedim yinede kendime

Ayıplarına karşı görmeyen kördüm

Birileri kibir dağlarında

Vicdanını kar altında bıraktı

Oyun oynadı duman çekti

İçti, içti kendinden geçti

Kahrolası ne iğrençti

Üstelik çoğu henüz gençti..