Günümüzde ahlâkî değerleri, insandaki iç derinliğini, kalbî ve ruhî hayatın önemini dudak bükerek karşılayanlar olsa da, hakikî insanlığa giden yolun bu değerlerden geçtiğinde şüphe yok.

            Bazılarının düşünce tarzı farklı olsa da, bugün içtimaî, iktisadî, siyasî, kültürel değişik bunalımlarla iki büklüm ve sırtında birkaç kamburu birden taşıyan çağın insanını, üst üste buhran ve tazyiklerden kurtaracak tek çare de yine bu dinamiklerin hayata geçirilmesi olsa gerek.

            Böyle hayatî bir misyonun gerçekleşmesi ise ancak, hiçbir zaman kendini düşünmeyen ve düşünecek olursa da kurtuluşunu, başkalarının kurtarılmasında gören Rabbanîler sayesinde mümkün olacaktır.

           Bana göre -bununla gerçek Müslümanlığı kastediyorum- Allah nezdinde kurtulmuş olmak, kurtarıcı olma cehd ve gayretine bağlıdır.

          Kur’an ve sünnetin çizdiği, ‘’Rabbani insan yada gönül insanı’’ modeli işte budur. Kendinden ve ehlinden geçip, tüm perişanlığına rağmen, çevresindeki insanların mutluluğunu plânlayan, mensup olduğu toplum için huzur ve saadet projeleri geliştiren, İslam davasına aşık rabbaniler…

         Evet, rabbaniler  olmak gerekir…  İnsanlara hakkı ulaştırmak için her türlü eziyet, cefa ve zorluğu sinesindeki aşk ile hafifleten rabbaniler…

         Reklam olsun diye değil; ‘’Rabbim razı olsun yeter’’ mantığıyla hareket ettikçe, cazibe merkezi haline gelen ve insanların peşinden ölüme seve seve gittiği rabbaniler…

         Rabbaniler, geleceği inşa etme misyonunu üstlenmedikçe insanlık buhranlar geçirmeye devam edecektir. Teknoloji ve servetin alasını elinde bulunduran nice insan, bulamadığı huzur ve saadeti ancak rabbanilerin ruh ve düşünce hekimliklerinde bulacaktır.

         İnsanların bedenlerine değil; sinelerine tesir edecek ruh ve düşünce hekimlerine ihtiyacımız var. Yaşayışıyla ruhlarımızı geçici dünya menfaatlerinden uzaklaştırıp Allah’a yöneltecek rabbanilere ihtiyacımız var…

         'Güneşi bir omuzuma, ayı bir omuzuma kovsalar, ben bu işten vazgeçmem!' diyen rabbani insanlar.. Bu bir Peygamber ufkudur. Bu ufuktan akıp gelen duygularla coşkun gönüller: 'Gözümde ne cennet sevdası, ne de cehennem korkusu var; ümmetin îmanını selâmette görürsem cehennemin alevleri içinde yanmaya razıyım', 'Vücudumu o kadar büyüt ki cehennemi ben doldurayım, başkalarına yer kalmasın' diyecek kadar fena fi ümmet olmuş rabbani gönüllerdir…

           Evet, bugün insanımızın, her şeyden daha çok, milletinin günahları için ağlayan, insanlığın affedilip bağışlanmasını, kendi bağışlanmasının önünde bekleyen ve A'rafta durup cennetliklerin hazlarıyla yaşayan, cennete girse dahi şahsî hazlarını duymaya vakit bulamayan rabbanilere ihtiyacı var...