Rabbimiz burada bir ticaretten, bir alışverişten söz ediyor. Hem de çok kârlı bir alışveriş.

            “Allah’a ve Resûlü’ne iman edersiniz.” Dikkat ederseniz önce ey iman edenler dendi, sonra da Allah’a ve Resûlü’ne iman edersiniz dendi. Bunun mânâsı şudur: “Ey inandığını, mü'min olduğunu iddia edenler veya ey inandığını zannedenler…” Çünkü iman sadece iddiadan ibaret olmayacaktır. Allah’a, Allah’ın istediği biçimde iman edin. Allah’tan gelenlerin tümüne iman edin.

            Kimi demokrat kafaların inandıkları gibi hayata karışmayan, hukuku bilmeyen, eğitimden anlamayan, kılık-kıyafet konusunda söz sahibi olmayan, kazanmamıza, harcamamıza karışmayan, düğünümüze, derneğimize, atımıza, arabamıza, dükkanımıza, tezgahımıza, cebimizdeki paramıza, ev tefrişimize, soframıza, mutfağımıza karışmayan, dünyayı, gökleri ve yerleri, göktekileri, yerdekileri yaratan ama onların hayatına karışmayan, yaratan, ama egemenlik haklarını başkalarına devreden bir Allah’a değil, her şeyin sahibi ve her şeyin yöneticisi olan, bütün insanların hayat programlarını kendisinden almak zorunda olduğu bir Allah’a inanmamız gerekiyor.

            Sadece Allah’ı kabul etmek yetmez, peygambere de iman etmemiz gerekir. Peygambere iman, peygamberin örnekliğine ve her konuda onun gibi olmamız gerektiğine iman etmek demektir. Peygambere iman, Allah’ın istediği kulluğu yaşayabilmek için adım adım kendisini takip etmek zorunda olduğumuza iman demektir.

            “Mallarınız ve canlarınızla Allah yolunda cihad edersiniz.” Dinimizi yaşayabilmek, hayatımızda imanımızı görüntüleyebilmek için mallarımız ve canlarımızla cihad etmemiz gerekir. Cihadsız bunların gerçekleşmesi mümkün değildir. Rasûlullah(SAV) Efendimiz bir hadislerinde şöyle buyurur: “Dinin zirve noktası cihaddır.” Cihad, cehd kökünden gelir. O da mü’minin inancını yaşama adına cehd ve gayret etmesi, çabalaması demektir. İnanan kişi, inancını yaşama kavgası verecektir. Bir taraftan inancını yaşama kavgası verirken diğer taraftan inancını yaşayabileceği ortamı oluşturmanın savaşını da vermek zorundadır.

Dikkat ederseniz önce mal, sonra da can zikrediliyor. Allah yolunda mallarından vazgeçemeyen insanların, Allah için savaşmaya, Allah için canlarını fedâ etmeye güçleri yetmez. Vücutlarının dışındakileri harcamaya gücü yetmeyen insanlar, iç dünyalarını veya vücutlarını nasıl harcayabilecekler? Malını Allah yolunda veremeyen insanlar canlarını nasıl verebilecekler? Cebimdeki on bin lirayı Allah için harcayamayan, ömrümün birkaç saatini Allah için ilme, Allah için bir hizmete adayamayanlar, ilerde ömrümün tamamını Allah’a nasıl verebilecek?

            Rabbimiz, kitabında “kendinizi kendi ellerinizle tehlikeye atmayın” buyurmaktadır. Bunu Ebu Eyyub el-Ensârî efendimiz çok hoş açıklar. Fetihler gerçekleşip İslâm her tarafa yayılınca, sahâbe gelip Rasûlullah’tan izin istedi. “Ey Allah’ın Resûlü, artık bize müsaade et de biz işimize, aşımıza, ticaretimize, hurmalıklarımıza, tarlalarımıza dönelim” dediler. Allah’ın Resûlü şöyle buyurdu: “Siz Allah yolunda cihadı bırakır da tarlalarınıza, ticaretinize dönerseniz, kendi ellerinizle kendinizi tehlikeye atmış olursunuz!” buyurdu ve bu âyeti okudu. İşte âyetin mânâsı budur. Eğer gerçekten bizler işimize, aşımıza, dükkanımıza, tezgahımıza döner de Allah yolunda cihadı terk edersek, kendi ellerimizle kendi kendimizi tehlikeye atmış olacağız. Halbuki bize göre kendi kendimizi tehlikeye atmamız, zarara uğramamamız, maslahata uygun, rahat içinde bir hayatı kaybetmemiz demektir. O zaman kâfirlerin egemenliği altında zillet içinde bir hayata razı olacak, izzet ve şerefimizi kaybedeceğiz demektir. Ama cihaddan vazgeçmezsek, bu bizim için dünya ticaretinden, tüm dünyayı kazanmamızdan çok daha hayırlı olacaktır.