‘’Dostê we yekî nebaş bu. Ji we re digot sedeqa bidin û xêra bikin. Le wexta we sedeqe tanîn, ji xwe re dida alî û vedişart û tiştek nedida feqîra.’’ Gotin: ‘’Te vêya ji ku fêhm kir?’’ Min jî got:

           ‘’Tiştê ku we dayiyê û wî ji xwe re veşartîye ez karim rê we bidim.’’ Wan got: ‘’Ka hela rê me bid.’’ Ew tiştê ku wan dayiyê û wî ew tişt lê veşartiye min rê wan da. Ji wê dera heft kuzê tije zêr û zîv derxistin.

          Wan jî got em jî wî nadefinînin û wî derxistin çarmixê û ew ricim kirin.

          Di piştî wextekî kin de yekî din anîn dewsa wî. Ez jî tabiî wî bûm. Li dinyayê jê dîndartir, bi qasî wî ketîyê axretê, bi qasî wî ê ku bi şev û roj îbadetê bike min ndîtibu û min pir jê hez kir. Wextek dirêj ez li cem wî mam. Piştî nexweş ket berî bimre min jê re got:

         ‘’Ey filankes! Tê min ji kê re bihêle? Tu çi fermanî min dike?’’ Ji min re got:

         ‘’Lawikê min! Yekî wek min li Musilê heye ez pê zanim. Wî dînê xwe neguhertiye û axlaqê xwe xera nekiriye. Tu here cem wî.’’

         Piştî ew jî mir ez çum cem ê Musilê. Tiştê ku di serê min de derbas bûye min jê re qal kir û min jê re werê got:

         ‘’Wexta filankes mir, te şîretî min kir got here cem wî û got ew li ser rêya heqe.’’ Wî jî got:

         ‘’Temam li cem min be.’’ Ez jî li cem wî mam. Min fêhm kir ku yekî başe. Le pir derbas nebu ew jî mir. Wexta li ber mirinê bu min jê re got:

         ‘’Ey filankes! Vay emrê Xwedê hat te. Tu bi rewşa min zane. Tê min ji kê re bihêle. Tu çi fermanî min dike.’’ Wî jî got:

        ‘’Lawikê min! Yekî wek me li Nisêbînê heye ez wî zanim. Here cem wî. Piştî wî jî veşartin, ez çum cem wî yê Nisêbîn. Tiştên di serê min de derbas bûye û şîretê ê berê, min jê re got. Ji min re got temam li vir bimîn. Ez jî li cem wî bi cî bûm. Min nerî ew jî wek ê Surî û wek ê Musil ê yekî başe. Wext pir derbas nebu ew jî mir. Berî ku bimre min jê re got:

        ‘’Tu min nas dike. Tu dixwaze ez îja herim cem kê?’’ Wî jî got: