Zaman hızla akıp gidiyor,yıllar geçiyor,günleri haftaları yakalayamıyoruz. Zamanın kıyısından köşesinden tutmaya çalışsak ta başaramıyoruz. Örneğin yürümüyoruz, abaya biniyoruz. Karayolunu değil, havayolunu tercih ediyoruz; neden? vakit kaybetmemek için. Gazeteler arasında zaman harcamıyoruz interneti tercih ediyoruz; daha fazla bilgiye kısa zamanda ulaşabilmek için hayatımızı makinalar kuşatmış durumda; zaman kazanabilmek için. insan gücü yerine elektrik gücü çalışıyor; az zamanda çok iş yapabilmek için. koşuyor koşturuyoruz peki nereye yetişeceğiz, bu telaşın sebebi ne? Ne yapıyoruz biz hiç düşündük mü acaba. bu kaçış bu gidiş bu hızlı yaşamın sonu neye varacak? zaman kazanacağız da peki nereye harcayacağız.

     Manadan uzak, metafizik âleme uğramadan materyalist düşünce akımına kapılmış giden insanı rabbimiz Asır süresinde şöyle tasvir ediyor:” And olsun asr(zaman)’a insan muhakkak hüsran(zarar)’dadır. Yani biz zaman kazanmaya çalışırken neleri kaybettiğimizianlayamıyoruz. Dünyalık işler bizi çepeçevre sarmış, manaya yer kalmamış, hep bir yerlere yetişme telaşı ve bunun yanında sabırsızlık ve tahammülsüzlük. Bu durum en fazla trafikte en bariz şekilde ortaya çıkıyor sanki trafik değil araba yarışı ve bir yandanda uzun araçların yaptığı akrobasiler.Herkes öne geçmeye çalışıyor, bunu yaparken hiç kimse hastanede kaybedeceği zamanı hesaba katmıyor. Yeşil ışıkta karşıya geçmeye çalışan bir yayada mangal gibi bir yürek olmalı ki, her an kural ihlali yapan bir araç onun sonraki hayatını değiştirebilir.