Bi çav vekirina me yî jiyanê ra rêwîtîya me yî mirovahîyê jî dest pê diki. Di vê rêwîtîyê di mere dibi dîtîyê gelek tişta. Hevaltî, cîrantî, xêr-guneh, evîndarî, xebat, feqîrî, dewlemendî, şahî… Ev tiştê ku me jimartin û yê ku em nikaribin bijmêrin gelek, jiyana mirov di bin bandora xwe di dihêlin. Carna kêm, carna zêde.

          Di jiyana mirov di, carna têştê gelek bi hej çêdibin. Ev hejana, bi piranî, ji ber kirinê mere yi. Di xortanîyê di mirov gelekî dilteniki. Wekta ku mere xwe nespêri Xwedê Teala û ku mere, bêhimdî xwe tişta biki, merê heri cîyê gelekî xerab. Le ku mere alîkarîyê ji Xwedê Teala bixwazi û ku mere sebir biki inşallah merê bi selamet ji wan rewşa xelas bivi. Ji bo jin û  mêra tevde rewş werêyi.

        Di jiyanê da jin û mêr alîkarê hevin û hevdu temam dikin. Di gelek cîyê jiyanê da jin tunebe mêr, mêr tunebe jin kêm dimînin. Ku rewşek werê tuneba, belkî ji Hz. Adem ra Hz. Hawa nehata şandin.

        Li gorî xuluqandinê mêr, qewetê û parastinê tîni bîra mere, jin jî narîntîyê û zerafetê. Wexta ku yê xwedî qewet tunebin, wê kî zerafetê biparêzi. Wexta ku dilnermîya jinê, nermayîyê nexi mêr wê dilnermî û diltenikî ji ku were? Em zanin ku dilnermî jî, qewet jî û zerafet jî giş ji Xwedê Teala yi.  Bi xera vê pergala, jin û mer kêmanîyê hev temam dikin û nû ew jî dibin pergalek.

       Li civakê gelek têkilîyê mirova bi hev re çêdibin. Cîrantî, hevaltî, zewac, danûstendin… Xweşmeşana van tişta gişa jî axlaqê xweşi. Wexta ku axlaqxweşî di nav mere da hebi, mere, ji cîrantîyê, ji danûstendinê û ji hevaltîyê têr nabe. Tew zewac,bêyî axlaqê xweş derbasnabi. Hurmet û ji hevheskirin jî ekla wê yi.

       Li kêmasîya mi nenerin, le ez têm ser mijara hezkirinê ez xwe nagrim. Timî ez dixwazim li ser heskirinê ez tiştekî bêjim. Tu dibê qey timî cîyek ji bo hezkirinê bi min ra heyi;  Bihara, bêtir tê xuya.

       Jiyana mere xweş bi, ne xweş bi derbas dibi. Wext li nexweş bûnê napirsi. Le li gorî hisê mere, wextê ne xweş dereng û wextê xweş jî zû derbas dibi.

       Bi hisê xwe, bi hezkirina xwe, bi cehd û dilxwazîyê xwe teva em mirovin. Di xuluqandina me da, başî jî heye, xerabî jî. Mere başîyê biki biki mere dibi ji başa, mere xerabîyê biki biki mere dibi ji xeraba. Çav çi bivîni bi ber wîya di derê. Dil jî dibi cem wîya. Çûna cem wîya, mere hêdî hêdî diki ji wîya. Ji vî hawî, nerîna çav girîngi.

        Ekla do, tahma devê mere îro xweş naki. Pirbûna do jî, mere îro ji tenayîyê xelas naki.

        Ev ayeta, ji me ra şewqa rêya me ye: