Hz. Mevlana, dünyaya dalanları, dünyalık için ahiretini feda edenleri rüyasında hazine bulan kişiye benzetir. Uyanınca her şeyleri yok olur gider der. Dünyada pek çok şeye sahip olduğunu zanneden, emanetleri kendi malı zannedenler de gözlerini yumunca hesaba çekilme dışında her şeyini bu dünyada bırakmak zorunda kalır.           

            Peygamber (sav) de bir hadiste şöyle buyuruyor: ‘’Kim dünyaya çok önem verirse, Allah onun işini dağıtır, zorlaştırır. İki gözünün arasına fakirliği, aç gözlülüğü koyar. Hâlbuki dünyadan ona ulaşacak olan kendisi için yazılandan başkası olamaz. Kimin de niyeti âhireti kazanma ise, Allah onun işini toparlar, kolaylaştırır. Onun kalbine zenginliği koyar. Ona dünyadan da ihtiyaç duyduğu şey ulaşır.” (Tirmizî)

            Dünya ile olan irtibatımızdaki dengesizlik, çoğu zaman ahiret için yapacaklarımızın önünde en büyük engel olarak duruverir. Allah (cc), bu durumdan dolayı Kuran-ı Kerim’de şöyle buyuruyor: ‘’Onlar öyle kimselerdir ki; onları ne bir ticaret, ne de bir alışveriş; Allah'ı anmaktan, namaz kılmaktan, zekât vermekten alıkoymaz. Bunlar, gönüllerin ve gözlerin döneceği günden korkarlar.’’ (Nur Suresi 37. Ayet)

            Evet, kalpleri vahye çıraklık yapan o Allah erleri öyle kimselerdir ki ne ticaret, ne para pul, ne dünya hesabı, ne altın gümüş hesabı, ne ev bark, ne dükkân tezgah hesabı onları Allah’ı gündeme almaktan, Allah’ın istediği bir hayatı yaşamaktan hiçbir şey alıkoyamaz. Yine onlar hangi şart altında olurlarsa olsunlar asla namazı ikameden vazgeçmezler. Namaz ve zekâta özdeş bir hayat yaşamaktan asla taviz vermezler. Namazın ve zekâtın egemen olduğu bir dünyayı yaşamaktan asla vazgeçmezler.

            Allah’la diyaloglarını hiçbir şey engelleyemez. Bedenleri konusunda Allah’ın istediklerini uygulamaktan, bedenlerini, azalarını Allah’ın istediği yerde kullanmaktan hiçbir şey onları alıkoymadığı gibi, malları konusunda da Allah’ı söz sahibi bilmekten, mallarının zekâtını vermekten hiçbir şey onları engelleyemez. Yani zikrin, kitabın istediği bir hayatı yaşamaktan hiçbir şey onları engelleyemez.

Namaz sayesinde Allah’la diyalogu gerçekleştirirler, namazla Allah’tan vahiy alırlar ve aldıkları bu mesajı Allah kullarına ulaştırmanın kavgasını verirler. Namaz ve zekâtla toplumsal problemleri çözmeyi hedeflerler. Allah’ın verdiklerini kardeşleriyle paylaşmayı hedeflerler. Ne bedenlerini, ne de mallarını sadece kendileri için harcayarak bencillik etmekten uzaktır onlar. Zamanlarını, imkânlarını, bedenlerini, mallarını Müslüman kardeşlerinin, insanlığın hizmetine vakfederler onlar. Böyle tüm dünya insanlığının parmakla işaret ettiği, işte Müslüman budur dedikleri, Allah’a kulluğun sembolü olmuş insanlar olurlar.

            Evet, hiçbir şey, hiçbir ticaret, hiçbir dünya meşgalesi onları Allah’ın istediği gibi kitapla beraber olmaktan, Allah’ın kitabını, Allah’ın ayetlerini gündemde tutmaktan, namazı ikame etmekten ve zekâtı vermekten alıkoyamaz. Peki, acaba bu Müslümanlar hiç mi ticaretle uğraşmazlar? Rızık dertleri hiç mi yoktur? Dükkânlarını tezgâhlarını tamamen kapatmışlar mıdır? Hayır, işleri de vardır, dükkânları tezgâhları da vardır belki, ama Allah’ın hakkını yerine getirmeleri konusunda ne işleri, ne ticaretleri asla engel değildir.

           Onlar öyle bir günden korkarlar, ürkerler ki o gün kalplerin ve gözlerin döndüğü bir gündür. O günün dehşetinden kalpler ve gözler tepe taklak gelecek, allak bullak olacak. İşte böyle bir günden tir tir titrerler. Böyle bir günü iki kaşlarının arasında hisseder, kıyamet, hesap kitap elde bir derler ve hayatlarını bu inanca bina ederler.