Allah (cc), Naziat suresinde, bizleri yapay gündemlerin içinde boğulmaktan kurtaracak uyarılarda bulunuyor.

            Buyrularak iki insan tipi ortaya konuyor: Birincisi tâğutluk edip, azgınlaşıp, Allah karşısında güç ve bilgi iddiasında bulunup, dünyayı, dünya hayatını tercih eden bir insan tipi. İkincisi de Rabbinin makamından korkup, nefsini hevâsından arındıran insan tipi.

            “Evimi ben de düzenleyebilirim! Ev tefrişinin nasıl olması gerektiğini ben de bilirim! Hanımımı nasıl giydireceğimi ben de bilirim! Çocuklarımı nasıl eğiteceğimi ben de bilirim! Nereden kazanıp nerelerde harcayacağımı, nasıl düğün yapacağımı, misafirlerime neleri ikram edeceğimi, nerede okuyacağımı, neleri okumam gerektiğini, nerede görev alacağımı ben de bilirim! Allah’ın tüm bu konularda bilgisi varsa, benim de bilgim var! Benim de aklım, benim de keyfim var! Ey Allah’ım! Her ne kadar da zahmet edip bir kitap göndererek bütün ha-yatım konusunda bana bir program belirlemişsen de ben bu aklımla, bu bilgimle seninkine muhtaç olmadan, senin kitabına hiç de müracaat etmeden ben de hayatımı düzenleyebilirim!” diyerek kim tâğutluk ederse, haddi aşarsa, hayatını Allah’a sormadan yaşarsa, kitabı yok farz ederek, peygamberi gelmemiş sayarak bir hayat yaşamaya kalkarsa ve de dünya hayatını tercih ederse. Yani dünyayı kıble bilerek, dünyayı hedef bilerek tüm planını ve programını dünyaya göre, dünya adına ve dünyada bitecek şekilde yaparsa. Ölüm ve ölüm ötesi hayat için bir derdi, bir yatırımı yoksa: Onların varacakları yer, cehennemdir. Soluğu cehennemde alacaklardır onlar.

            Ama kim de Rabbinin makamından korkarsa, Kim de Allah karşısında kötü bir konuma düşmekten korkarsa, yani toplum karşısında değil, baba ana karşısında değil, âdetler, konu-komşu, amir-müdür, moda, yönetmelikler karşısında kötü bir konuma düşmekten değil, Allah karşısında kötü bir konuma düşmekten korkarsa, yani el âlem ne der acaba? İnsanlar benim hakkımda ne düşünürler acaba? Müdürüm, amirim ne der acaba? Değil de Rabbim ne der acaba? Diye korkarsa, Rabbi karşısında kötü bir duruma düşmekten, Allah’ın hoşnutluğunu, Allah’ın rızasını kaybetmekten, Allah’ı üzmekten ve darıltmaktan tir tir titrerse, yaptığı her işinde, her eyleminde sadece Allah’ı düşünür ve O’nu hesap ederse. Ve bir de: Nefsini hevâdan korursa, havadan, havalanmaktan kendini korursa, işte onun da varacağı yer, gideceği yer de cennettir.

            Hevâsını terk eden, hevâ ve hevesiyle hareket etmekten kurtulup vahiyle, hayatını düzenleyen kişinin gideceği yer cennettir. Rabbimiz öyle diyor. Öyleyse bizler kesinlikle hevâlarımızı, heveslerimizi terk edip, onlarla hareket etmekten vazgeçip cenneti kazanmak zorundayız. Ama unutmayalım ki bunun yolu da vahiyle tanışmaktan geçmektedir.

Şunu da asla unutmayalım ki, vahyin olmadığı yerde hevâ ve hevesler geçerlidir. İnsanlar eğer amel edecek kadar, hayatlarını düzenleyecek kadar vahiy ile tanışmamışlarsa hayatlarını mutlaka başka şeylerle doldurmak zorunda kalacaklardır. Yaptığımız her işte, verdiğimiz her kararda, attığımız her adımda vahye dayanmaya, vahye sarılmaya çalışmalıyız. İşte o zaman biz Allah’ın bu ayetinde anlattığı cennetlik Müslümanlardan olma imkânı elde etmiş olacağız inşallah.

İşte görüyoruz her gün yeni bir gündemle insanları meşgul ediyorlar. Ne zaman bunların vahiylerinden vakit bulup da insanlar vahye dönebilecekler bilmiyorum? Bugün şu konu, öbür gün bu konu derken gündemi tamamen dolduruyorlar ve insanların vahiyle meşgul olmasına fırsat vermiyorlar. Allah korusun öyle olunca da âhiret gündemimizden düşüverir.